In oktober heb ik een fotoserie gemaakt over de kimono-productie op het Japanse eiland Amami. Het is volgens mij een heel mooie en bijzondere serie geworden en nu wil ik heel graag een fotoboek van het resultaat maken.
In februari 2015 verscheen het artikel Old Ways Prove Hard to Shed, Even as Crisis Hits Kimono Trade in the New York Times. Het artikel beschrijft de traditionele wijze waarop kimono’s op het Japanse eiland Amami worden gemaakt. De kimono’s van Amami behoren tot de meest exclusieve die Japan kent. Dat is gelijk ook het probleem: de vraag naar exclusieve kimono’s neemt al jaren af in Japan. Daarmee is de toekomst van Amami kimono’s onzeker geworden.
Ik was meteen onder de indruk van het artikel en de wereld die erin opgeroepen werd. Ik heb in mijn fotografie altijd veel aandacht gehad voor (traditionele) kleding en heb bewondering voor mensen die een ambacht uitoefenen.
Twee jaar geleden was ik in de Japanse stad Kyoto. Op een dag wilde ik een bijzondere tempel bezoeken en tot mijn grote verrassing verscheen mijn tolk Haruka die dag opeens in kimono op onze afspraak. Ik vond dat heel bijzonder. Toen ik het artikel over de kimono’s van Amami las, dacht ik: daar wil ik naartoe en ik moet Haruka vragen of ze mee wil en de kimono’s wil dragen.
Zo zijn we in oktober van dit jaar naar Amami geweest. Met mijn fotografieproject wil ik het ambacht van de kimono-productie laten zien en de schoonheid tonen van de uiteindelijke kimono’s. De foto’s volgen het proces van het allereerste zijden draadje tot het eindproduct van de kimono. Daarnaast is mijn project ook een portretserie: de portretten van Haruka in kimono vormen het hart van het project. Alles bij elkaar is mijn fotoserie een poëtisch verhaal geworden. Het is een liefdesverklaring voor de kimono, voor het ambacht, voor de toewijding van ambachtslieden.
Over de fotograaf
Als fotograaf werk ik vaak in het buitenland, met name in Oost-Europa en Azië. In 2010 had ik een retrospectief van mijn foto’s in het Fotomuseum Den Haag, waarbij tevens twee publicaties verschenen: Eastward Bound en Schetsboek. Na deze tentoonstelling ben ik mijn fotografie met vormgeving gaan combineren. Eerst heb ik het fotoboek Watch the Weather Change gemaakt. Daarna heb ik een intensieve cursus grafisch vormgeven gevolgd en me verder verdiept in het vak. De afgelopen drie jaar heb ik de publicaties Omweg naar Istanbul (met schrijver Olaf Tempelman, uitgeverij Atlas Contact), Love Doll Factory, Riko enSMA Negeri 1 vormgegeven.
De serie over de butoh danseres Riko maakte dit jaar deel uit van de expositie Dancing Light in Huis Marseille.
Wat ga ik met de opbrengst doen?
Met het project en het fotoboek over de kimono’s van Amami heb ik volgens mij één van mijn beste projecten ooit gemaakt. Ik ben heel erg blij met de resultaten. Volgens mij wordt het een heel mooi en bijzonder boek.
Hopelijk willen jullie helpen om dit fotoboek mogelijk te maken. Jullie steun is essentieel voor het mogelijk maken van dit project. Met het opgehaalde bedrag kan ik voor een groot deel de drukkosten van het boek betalen. Het resterende deel zal ik zelf investeren in het project.
In de komende updates zal ik meer vertellen over de vorm en het ontwerp van het fotoboek.
Kijk hiernaast voor de tegenprestaties voor jullie hulp en blijf via de updates op de hoogte van mijn project. Als er andere ideeën zijn voor een tegenprestatie, mail me dan gerust. Dat geldt ook voor bedrijven!
Voor vragen of verdere informatie ben ik natuurlijk ook beschikbaar: mvduyvendijk@hotmail.com
Op mijn website www.marcovanduyvendijk.nl is meer van mijn andere werk te zien.