Een sterkere linkerkant dankzij Ota en Brown en het onrecht ten opzichte van Kashia.
Op de wedstrijd in het winterse Leeuwarden kun je op twee manieren terugkijken. Je kunt het accent leggen op een aantal fraaie combinaties en acties en op een grote hoeveelheid gecreëerde kansen Dan is het gevoel positief. Je kunt ook de nadruk leggen op het feit dat Vitesse te veel kansen om zeep heeft geholpen en dat de ploeg in de tweede helft een mindere fase van een minuut of twintig heeft gekend. Daardoor werd het volkomen onnodig toch weer billen knijpen tot de verlossende 2-0 in de laatste minuut en dat stemt uiteraard minder positief.
Nu de linksback waar iedereen met een Vitessehart zo naar heeft gesmacht dan eindelijk binnen is, oogt het elftal op slag een stuk logischer en verloopt de opbouw vanaf de linkerkant veel soepeler. De Japanner Ota draait in tegenstelling tot zijn voorgangers wél open, zoekt wél aanspeelmogelijkheden in voorwaartse richting en heeft wél een goed linkerbeen. Voor een speler uit een land met een andere cultuur die zich nog niet verstaanbaar kan maken en pas twee weken meedraait, was dit een prima debuut.
Ook door het opstellen van Brown in plaats van Oliinyk is de linkerzijde van het team er sterker op geworden. De Engelsman miste weliswaar drie kansen, maar ik heb toch genoeg goede dingen van hem gezien. Het is weliswaar ook geen echte linksbuiten, maar wel een jongen met een fijne techniek, inzicht, snelheid en diepgang, die ook nog eens goed meeverdedigt. Misschien was hij leeggespeeld, anders begrijp ik niet waarom trainer Maas hem wisselde. Het naar de kant halen van Solanke snapte ik beter, want deze speler bracht ook dit keer niet wat op grond van zijn veelbelovende stijl van hem wordt verwacht. Alleen is dan wel jammer dat Dauda hem kwam vervangen, want van hem weten we al lang dat hij als spits het gewenste niveau mist en ook nooit gaat halen.
In de keuze van Rob Maas als opvolger van Peter Bosz kan ik me wel vinden. Het komt de rust in de selectie ten goede en de lijn van het aantrekkelijke, aanvallende voetbal kan onder hem worden doorgetrokken. Het was natuurlijk te verwachten dat Maas ook qua coaching in eerste instantie niet zou afwijken van de “lijn Bosz”. Tegen beter weten in had ik toch gehoopt dat hij de herstart na de winterstop als een nieuwe situatie zou beschouwen en de wedstrijd tegen Anderlecht zou gebruiken om Kashia en Baker terug te brengen in het elftal.
Wat betreft Kashia vind ik niet alleen onbegrijpelijk, maar zelfs onacceptabel dat hij niet speelt. De technische staf (toen nog onder leiding van Bosz) heeft zich ten opzichte van hem in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd. Toen de Georgiër door een lichte hamstringblessure één wedstrijd ontbrak, deed het centrale duo Van der Werff-Kruiswijk het goed. Het was echter logisch en dus goed uit te leggen geweest, als de trainer aanvoerder en boegbeeld Kashia daarna ten koste van één van die twee weer in de ploeg had opgenomen. Direct na de winterstop zou dat al moeilijker zijn geworden en nu kan het helemaal niet meer. Zo lang één van de twee centrale verdedigers niet faalt of geblesseerd raakt, komt Kashia dus niet meer aan bod, als het tegen zit tot het eind van het seizoen. Daarmee wordt hem groot onrecht aangedaan.
Het geval Baker is minder schrijnend, maar wel vreemd. Van een sleutelfiguur die alle corners en vrije trappen nam, is hij van het ene moment op het andere bankzitter geworden. Tegen SC Cambuur gunde Maas hem geen minuut speeltijd, ondanks het feit dat juist het middenveld in de zwakke fase na rust kopje onder ging. Ik mag toch hopen dat dit geen eerste teken is dat Maas qua coaching een kopie van zijn voorganger is.