Na twee uur in de regen, en de eerste (of laatste?) sneeuw van het seizoen te zijn tegengekomen, stappen we een hut binnen op 1900m. De Rab Vapour-Rise is kletsnat maar op geen enkel moment voelde het vanbinnen nog maar klam aan. Op geen enkel moment had ik het koud. De schouders zijn vooral nat merk ik op, en de uiteindes van de mouwen. En de broek eronder, want het water loopt makkelijk af van de Vapour-Rise. Ik hou uiteraard de natte kledij aan – ik heb niets anders mee – maar het voelt helemaal niet klam aan. Het ademend vermogen zal hier wel voor iets tussen zitten. Een soep en een uur later gaan we verder. Ondertussen is jas al lang weer droog en knus, behalve één plekje… ter hoogte van de binnenzak is de buitenkant nog nat! Het valt echt op, een rechthoekje op de borst die nog steeds nat is terwijl de rest gewoon zo droog is als het maar kan. Wat bleek. In die binnenzak zat de telefoon. En die zorgde ervoor dat de warmte van het lichaam de jas niet kon uitdrogen op die plek. Ha!