Ja sorry maar ik ben wat te lui geweest om hier echt te schrijven. Ik maakte de blog zodat ik het niet naar iedereen zou moeten sturen, maar ben zelfs hier ewa te lui voor. Ondanks ik meer coputertijd krijg van mijn gastgezin als het programma toelaat heb ik hier nog niet echt gebruik van gemaakt. Ik heb zoveel te zeggen over school enzovoort maar dat komt later wel. Nu ga ik het hebben over mijn klimtocht naar de top van de mount Fuji. Ik ben 4/9 om 22u30 begonnen samen met mijn Japanase broer en nonkel. Het was wel veel zwaarder dan ik verwacht had. Halfverwege was ik echt al sterk uitgeput maar krikte mij op metdat ik toch al aan de helft zat. Maar ik hield geen rekening met de veranderende omstandigheden. Ik hielfd geen rekening met dat het pad steiler werd, de wind sterker terwijl de temperatuur kouder werd en de lucht zuurstofloser. Daarbij lag ons tempo zeer hoog. We hebben er zeer veel voorbijgestoken en zijn zelf nooit voorbijgestoken geweest. Daardoor waren wij veel te vroeg bij het cafe dat op 90% van onze tocht lag te stoppen om te eten. Volgens het plan moesten wij daar om 2u30 aankomen maar wij waren der al voor 1u30 en het cafe ging pas open van 2uur. Toen hebben we even zitte rusten om om 2u binnen te gaan eten. Na het eten had ik wat hoofdpijn, dat blijkbaar van het drukverschil komt. Het is doordat ik teveel gerust had. Als mijn bloeddruk niet zoveel gezakt was had ik geen hoofdpijn gehad. Daardoor moesten we terug 200m zakken terwijl we op 300m van de top zaten. Ik die al zo uitgeput was zag het niet echt zitten. Maar daarna was mijn hoofdpijn inderdaad weg. we zijn we rond 4u30 op de top aangekomen. Op het laatste stuk was er zeer veel wind en was het pad smal en stijl. Daardoor was het zeer moeilijk om de trage voor ons voorbij te steken en daarbij waren we al sterk uitgeput. Eens daar was het wachten op de zonsopgang. De zonsopgang was ongeloofelijk. De heilige Japanse zonsopgang zien vanop de Heiligste berg van Japan is niet alleen zeer mooi maar ook symbolisch zeer sterk. Op de top was ik echt aant sterven ondanks ik dit op de foto's niet wou laten zien. Ik was zeer moe en daarbij heb ik nog nooit zo'n sterke wind meegemaakt. Ik had wollen wanten vanuit lapland aan met nog een paar eronder en ik kon de wind er gewoon door voelen. De temeratuur was maar een beetje onder nul maar door de wind bijna ondragelijk. Dan kwam eindelijk de lang afgewachte zonsopgang. Eens de zon een uur op was begon het al warm te worden. Het was toen al dragelijker om rond te stappen. Zo zijn we helemaal rond de top gestapt. Eerst was ik hier wat op tegen van terug wat te klimmen, ik was inmiddels helemaal kapot. Maar het zicht rond de krater van de vulkanische berg was wel zeer mooi. Daarna was het alleen maar naar beneen komen... Als je ooit ook is gaat bergbeklimmen onderschat het afdalen niet. Persoonlijk vond ik dit vermoeiender dan het beklimmen. Bij het beklimmen hebben we de moeilijke weg genomen maar bij het terug gaan hebben we besloten de middelweg te nemen. Eerst was ik blij want ik wou precies toch niet naar beneden kijken wat we beklommen hebben in klaar daglicht. Maar het middelpad was veel langer. Onderschat afdalen niet je moet constant afremmen en dat is zeer vermoeiend, daarbij is het nog gevaarlijk ook. Ik ben zelfs door de vermoeidheid 2x gevallen. Niets ergs maar toch even verschieten. De grond is gewoon losse vulkaanstenen dus uitschuiven is zeer snel gebeurt. Zo zijn we uiteindelijk om 9u30 beneden geraakt. Op dat moment dacht ik dat ik even goed kon sterven. Ik had al bleinen op de achterkant van mijn enkels en dat was op dat moment het minste van mijn zorgen. Een Japanse schooldag is zeer vermoeiend omdat je altijd Japans hoort en spreekt. Wat veel moeite van je hersenen vraagt. Op die moeite bovenop heb ik de nacht door geklommen. Ik dacht al stappen te kunnen slapen. Maar slapen ging zelfs niet gemakkelijk. Mijn rug deed heel veel zeer door de zware zak die ik altijd aan had. Mijn benen waren uitgeput van bijna nonstop in beweging te zijn. Mijn ogen pikte zeer hard al weet ik hier de reden niet van. Buiten dat het afdalen een hel was ben ik zeer blij deze ervaring gehad te hebben.
Volgens het oude Japanse geloof heb ik de voeten van de hemel geraakt. Maar volgens mij stond ik met de mijne in de hel. Nooit geweten dat hel en hemel zo dicht bij elkaar lag.
Ps: sorry voor fouten en geen tijd aan allinia's te besteden maar ik ga hier echt geen tijd insteken...