is het pas daarna, na dat ordenen,

is het pas daarna, na dat ordenen, dat je door- hebt wat je met al je tekst eigenlijk probeert te vertellen. Vanaf dan kun je alle ballast gaan schrappen en bestaan alleen nog die woorden die ertoe doen in het verhaal. Hoe ik dat zo goed weet? Omdat ik het zelf al heb meegemaakt. Ik ben al vier jaar bezig aan een verhaal voor een langspeelfilm. Pas het vier- de jaar kreeg ik inzicht in wat ik nu zo graag wilde overbrengen. De essentie wordt niet van de ene dag op de andere geboren, ze is het resultaat van een lange rijping. Ik zou die film dolgraag zelf regisseren, maar meer wil ik daarover nog niet vertellen.”
“Ik ben heel blij hier. Ik hunker niet naar een andere plek, en al zeker niet naar de Verenigde Staten. Op 10 januari moet ik naar Los Angeles. Als ik daar nu aan denk, ver- kramp ik al. Ik heb een hekel aan vliegtuigen. Eigenlijk zou ik het liefst van al nooit in een vliegtuig hoeven te zitten. Ik vertrouw het hoog daarboven allemaal niet en ben de hele vlucht lang gespannen. Meestal neem ik twee slaappillen, dat wil al eens helpen.
“Anderzijds klopt het wel: in het kleine (taal)gebied dat Vlaanderen is, ligt de grens van de uitdaging almaar dichterbij. Voor die val moet je alternatieven verzinnen, zoals het schrijven van een filmproject of het regisse- ren van een film. Vlaanderen heeft geografi- sche grenzen. Een geest niet, die kan grenzen verleggen.
“De liefdeloosheid waar ik eerder over sprak, tref ik trouwens ook in het Belgische filmlandschap aan, en dat is heel jammer. Ik ben blij met het grote succes van De helaas- heid der dingen, omdat het over een auteurs- film gaat. Het is door dit soort hoogstper- soonlijke films dat we ons van anderen kun- nen onderscheiden. Maar als de andere jong- ste Belgische films ook maar een tiende van de promotie – en dus aandacht – hadden gekregen die De helaasheid der dingen te beurt is gevallen, dan zouden Unspoken van Fien Troch, (n)Iemand van Patrice Toye en Lost Persons Area van Caroline Strubbe ook een bestaan hebben gehad. Dat zijn geweldi- ge films, die meer dan één keer het bekijken waard zijn. Daar kan ik me dus over opwin- den, over de liefdeloosheid waarmee die films worden behandeld en over de kilte van het systeem waarvan ze noodgedwongen deel uitmaken. Oppervlakkigheid, gemak- zucht en populisme regeren. En vanuit de marketing wordt er voor deze drie films, die ik gewoon als voorbeeld geef, totaal niets
gedaan: distributeurs liggen uitsluitend wakker van films die geld in hun laatje bren- gen. Diversiteit kan hen niets schelen.
“Weet u wat de toekomst voor makers van minder vanzelfsprekende cinema brengt? Zodra die kleine, eigenzinnige makers een subsidieaanvraag indienen, rekent het sys- teem hen af op het aantal toeschouwers dat hun vorige film heeft gehaald. Kortom, het wordt deze makers, aan wie we de veelzijdig- heid van onze hedendaagse filmcultuur te danken hebben, nog eens extra moeilijk gemaakt. Dat is een laakbare en gevaarlijke maatschappelijke ontwikkeling. Want door- dat de veelzijdigheid wordt verstikt, wordt de toeschouwer geconditioneerd. Op den duur denkt die dat er alleen maar popcorn- films bestaan en zal hij ook alleen die pop- cornfilms nog lusten. Daarin zit de onzicht- bare maar overal voelbare liefdeloosheid die ik bedoel. Je maakt het volk ongevoelig voor de ander, en voor de andere film. Dat vind ik onheilspellend.”
“Mijn vader streefde en hunkerde naar een spirituele vrijheid. Hij heeft voor die strijd zijn tol betaald. Zijn mooie geest was een- zaam, en dat is de ergste eenzaamheid die er bestaat. Niemand hebben met wie je je gedachten kunt verstrengelen. Gelukkig had hij mijn moeder. Wat zij voor hem gedaan heeft, kan ik niet onder woorden brengen. De liefde die zij dag aan dag met hem heeft gedeeld, die toewijding gaat voorbij de gren- zen van de verbeelding. De liefde tussen mijn ouders heeft vele vormen gekend. Ze was allesomvattend en allesverterend tegelijk. Ze was zowel licht als donker, maar vooral licht.
“Ik denk dat de schrijver die mijn moeder kan beschrijven nog geboren moet worden. Ik lijk op haar, ja. Ik heb, denk ik, haar tempe- rament. Ze is heel vurig, heftig zelfs, en ze kan niet tegen oppervlakkigheid. Oppervlakkigheid is tijdverlies, prietpraat is geen woorden waard. Ze is echt een intelli- gent gevoelsmens. Iemand die onberekend vanuit haar hart leeft. Geen berekend geknoei maar integere redelijkheid. Toch ver- schillen we sterk: zij brengt de meeste tijd door in stilte maar spreekt onomwonden over dingen die ze belangrijk vindt, ik ben wat meer onder de mensen maar geef er de voorkeur aan te zwijgen.
“Ik vind het soms zo jammer dat je je bele- ving van de wereld, de werkelijkheid en de verbeelding, door ze te benoemen met die woorden beperkt. Woorden kunnen de wereld banaler maken dan die is. Want door woorden onomzichtig te gebruiken hol je ze uit. Liefde, respect, vreugde, plezier, dat zijn grote en belangrijke begrippen. Je kunt ze beter wikken en wegen voor je ze uitspreekt.
“Behalve mijn moeder had mijn vader natuurlijk het toneel. Alleen op het toneel kon hij, in zijn totaliteit, zijn wie hij was. Alleen daar kon hij gestalte geven aan al dat- gene wat in hem leefde.”

結果 (日本語) 1:

is het pas daarna, na dat ordenen, dat je door- hebt wat je met al je tekst eigenlijk probeert te vertellen. Vanaf dan kun je alle ballast gaan schrappen en bestaan alleen nog die woorden die ertoe doen in het verhaal. Hoe ik dat zo goed weet? Omdat ik het zelf al heb meegemaakt. Ik ben al vier jaar bezig aan een verhaal voor een langspeelfilm. Pas het vier- de jaar kreeg ik inzicht in wat ik nu zo graag wilde overbrengen. De essentie wordt niet van de ene dag op de andere geboren, ze is het resultaat van een lange rijping. Ik zou die film dolgraag zelf regisseren, maar meer wil ik daarover nog niet vertellen.”“Ik ben heel blij hier. Ik hunker niet naar een andere plek, en al zeker niet naar de Verenigde Staten. Op 10 januari moet ik naar Los Angeles. Als ik daar nu aan denk, ver- kramp ik al. Ik heb een hekel aan vliegtuigen. Eigenlijk zou ik het liefst van al nooit in een vliegtuig hoeven te zitten. Ik vertrouw het hoog daarboven allemaal niet en ben de hele vlucht lang gespannen. Meestal neem ik twee slaappillen, dat wil al eens helpen.“Anderzijds klopt het wel: in het kleine (taal)gebied dat Vlaanderen is, ligt de grens van de uitdaging almaar dichterbij. Voor die val moet je alternatieven verzinnen, zoals het schrijven van een filmproject of het regisse- ren van een film. Vlaanderen heeft geografi- sche grenzen. Een geest niet, die kan grenzen verleggen.“De liefdeloosheid waar ik eerder over sprak, tref ik trouwens ook in het Belgische filmlandschap aan, en dat is heel jammer. Ik ben blij met het grote succes van De helaas- heid der dingen, omdat het over een auteurs- film gaat. Het is door dit soort hoogstper- soonlijke films dat we ons van anderen kun- nen onderscheiden. Maar als de andere jong- ste Belgische films ook maar een tiende van de promotie – en dus aandacht – hadden gekregen die De helaasheid der dingen te beurt is gevallen, dan zouden Unspoken van Fien Troch, (n)Iemand van Patrice Toye en Lost Persons Area van Caroline Strubbe ook een bestaan hebben gehad. Dat zijn geweldi- ge films, die meer dan één keer het bekijken waard zijn. Daar kan ik me dus over opwin- den, over de liefdeloosheid waarmee die films worden behandeld en over de kilte van het systeem waarvan ze noodgedwongen deel uitmaken. Oppervlakkigheid, gemak- zucht en populisme regeren. En vanuit de marketing wordt er voor deze drie films, die ik gewoon als voorbeeld geef, totaal nietsgedaan: distributeurs liggen uitsluitend wakker van films die geld in hun laatje bren- gen. Diversiteit kan hen niets schelen.“Weet u wat de toekomst voor makers van minder vanzelfsprekende cinema brengt? Zodra die kleine, eigenzinnige makers een subsidieaanvraag indienen, rekent het sys- teem hen af op het aantal toeschouwers dat hun vorige film heeft gehaald. Kortom, het wordt deze makers, aan wie we de veelzijdig- heid van onze hedendaagse filmcultuur te danken hebben, nog eens extra moeilijk gemaakt. Dat is een laakbare en gevaarlijke maatschappelijke ontwikkeling. Want door- dat de veelzijdigheid wordt verstikt, wordt de toeschouwer geconditioneerd. Op den duur denkt die dat er alleen maar popcorn- films bestaan en zal hij ook alleen die pop- cornfilms nog lusten. Daarin zit de onzicht- bare maar overal voelbare liefdeloosheid die ik bedoel. Je maakt het volk ongevoelig voor de ander, en voor de andere film. Dat vind ik onheilspellend.”“Mijn vader streefde en hunkerde naar een spirituele vrijheid. Hij heeft voor die strijd zijn tol betaald. Zijn mooie geest was een- zaam, en dat is de ergste eenzaamheid die er bestaat. Niemand hebben met wie je je gedachten kunt verstrengelen. Gelukkig had hij mijn moeder. Wat zij voor hem gedaan heeft, kan ik niet onder woorden brengen. De liefde die zij dag aan dag met hem heeft gedeeld, die toewijding gaat voorbij de gren- zen van de verbeelding. De liefde tussen mijn ouders heeft vele vormen gekend. Ze was allesomvattend en allesverterend tegelijk. Ze was zowel licht als donker, maar vooral licht.「私の母を記述できる作家をと思うに誕生します。私ははい、彼女を似ています。私は、私が思うに彼女はテンペ rament。彼女は非常に激しいも激しく、彼女は浅薄を立つことはできません。表面的な時間のロス、無駄口には言葉がないです。彼女は本当にインテリ紳士センチメンタルな男です。誰か彼女の心から撃ち。いいえ集計いじりが正直合理性。まだ違い我々 は強力な: 彼女は沈黙の中でほとんどの時間を費やしているが、気遣う事ぶっきらぼうに話す、私は人々 の間でもう少しが、静かにすることを好むでしょう。"あまりにも悪いことがあると思うあなた bele をキャッチする-の世界、現実と想像力、によって限られたそれらの言葉でそれらを命名します。言葉よりも世界とを行うことができます。あなた onomzichtig で言葉を使用するためは、それらを空洞します。愛、尊敬、喜び、楽しみ、それらは、偉大な重要な概念。あなたはそれらのためのより良い審議をもらうことができます。」以外、私の母は、もちろんシーンの父あった。彼が、その全体のシーンにのみ彼は人になります。だけ彼は与えることができる図形すべてが遺伝子に何生きている彼で。」

結果 (日本語) 2:

それは、その組織の後、あなたは、すべてのテキストをどう伝えるためにしようと、あなたがクロスものを持っている、だけにしてあります。その時から、あなたはすべてのバラストを削除し、唯一の物語の中で重要ではそれらの単語を存在します。どのように私はとてもよく知っているのですか？私はすでにそれを見てきましたので。私は4年の長編映画のための物語に取り組んでいます。4つだけは、私は私が伝えたかったかを理解年でした。本質は別の日から生まれたされていない、それは長い成熟の結果です。私は映画に自分自身を指示するのが大好きだが、より多くの私はまだそれについてあなたを教えていない。 ""私はここに非常に満足しています。
私は米国に別の場所に移動し、確かではないではない懇願します。1月10日に私はロサンゼルスに移動する必要があります。私はそれについて考えるとき今、レギュは私がけいれん。私は飛行機が嫌い。実は、私はほとんどすべての飛行機の中で座ってする必要はないだろう。私は上記のすべてのそれは高い信頼と長い緊張全体のフライトを持っていません。通常、私はすべてを助けることを、2睡眠薬を取る。
」一方で、それは本当です：フランダースある小（言語）の領域に、挑戦のボーダーが今まで近いです。そのトラップのためには、このようなフィルムのプロジェクトを書き込みなどの選択肢、と考えるために持っているか、ムービーを実行しますregisse-。フランダースは、地理的な境界を持っています。心が境界をプッシュすることができます誰もありません
"私は以前話したlovelessnessを、私は実際にベルギーのフィルム風景の中にヒットし、それは非常に残念です。それは著作権膜であるので、私は、物事のunfortunately-の大成功には満足しています。それは我々が他の人かもしれないから自分を区別し、この種hoogstper-音波のフィルムを介して行われます。そしてのでご注意- -他の最年少ベルギーの映画プロモーションのでも十分の一はなら授けたMisfortunatesを与えられていた、パトリス・トイと失われた者（n）の一つ、Fienとtrochによって暗黙のだろうキャロラインStrubbeによってエリアも存在していました。これらを複数回見て価値があるgeweldi- GEフィルムです。私は私の覚醒にそうすることができ、これらの膜は、治療とされていることをlovelessness彼らは一部に強制されるのシステムの冷たさについて。表面的な、簡単に利己主義とポピュリズムの治世。そして、マーケティングから、私はちょうど例を与えるこれらの3つの映画のためにそこにある、ない事が
行わ：代理店は、その引き出しブレンナー遺伝子にそのお金のフィルムの単独ウェイクあります。多様性は、それらを気にすることはできません。
"あなたは未来があまり目立たない映画のメーカーのために保持しているか知っていますか？その少しわがままなクリエイターが、補助金の申請書を提出すると、システムは、以前のフィルムを通過した観客の数にそれらをオフにカウントします。要するに、それは我々がさらに困難私たちの現代的な映画文化の多様性を、借りている人にこれらの著者、です。これは非難されるべきと危険な社会の発展です。トランジットその汎用性を窒息されているので、視聴者は、調整されます。最終的には唯一のpopcorn-膜が存在し、彼はちょうどまだ私欲トウモロコシフィルムを開くものと考えております。それは私が意味する、どこでも目に見えないが、触診可能なlovelessnessです。あなたは他の人が鈍感にすると、他のフィルムのため。私は不吉な見つける。
」「私の父は精神的な自由を求め、切望しました。彼は、その通行料を戦うことのために支払いました。彼の美しい精神は孤独で、孤独は、すべての最悪です。あなたは自分の考えを絡み合うことができ、誰と誰もいません。幸いなことに、彼は私の母を持っていました。彼女は彼のために何をしたか、私は言葉にすることはできません。献身は、想像力の限界を超えたことを彼と共有する日の愛、彼らは一日。私の両親の間に愛は多くの形態を知っていました。彼女はすべてを網羅し、同時にすべてがかかりました。彼女は、光と闇が、特に光の両方だった。
"私はまだ私の母を記述することができる作家が誕生すると思います。私はそう、彼女を見てください。私は、私が思うに、彼女の温度気質を持っています。彼女も激しく、非常に燃えるようだ、と彼女は浅薄に立つことはできません。表面的には、時間の無駄であるゴシップは立派な言葉ではありません。彼女は本当に気持ちのインテリジェントな男です。彼女の心からのコック住んでいる誰か。いいえメッシングない計算されたが、正直な理由。彼らは沈黙の中で最も時間を費やしていますが、彼らは気に物事に出て言えば、私は人々の間でもう少しだが、好みはもちろんのこと、それを与える：まだ我々は多様レギュ。
「時々私はあなたそれはとても悪い見つけますそれらの言葉で閉じ込められ、それらに名前を付けることによって、世界、現実と想像力のあなたの知覚化、。言葉はそれよりも世界はもっと平凡なことができます。それらをくりぬく使用しonomzichtigあなたの言葉によってください。大規模で重要な概念である愛、尊敬、喜び、喜び、。あなたが話す前に、彼らは審議をよりよくすることができます。
"私の母、私の父、もちろんシーンを除いて。一人でステージ上に、彼は、その全体では、彼が誰である可能性があります。彼だけは彼に住んでいたすべてのthat-を超えたに形状が与えることができます。」

結果 (日本語) 3:

その場合は、のみ、すべてのテキストが何を持っている必要がありますが私たちに伝え、実際に試みていることを整理した後、しています。 から、すべてのバラストの移動および削除することができていた物語のない単語だけに存在しています。 私はいかにそれをも知っていますか？ 私が既に経験したので。 私は langspeelfilm の物語に取り組んで 4 年されていました。