Het zwaartepunt in het strategisch denken van zeestrijdkrachten verplaatste zich in de jaren '90 steeds meer van acties op de oceaan naar amfibische operaties. Er was (en is nog steeds) bovendien een grote behoefte aan transportcapaciteit voor missies ver van Nederland in oorden waar havens niet altijd veilig of toegankelijk zijn en binnen de NAVO bleek behoefte aan zeegaande commandofaciliteiten voor 'joint' en 'combined' optreden.
.