Op het amper drie nummers tellende ‘The Light’ krijgt hij assistentie van de Japanse zangeres Yuko Hazama. Het titelnummer koppelt kloeke elektro aan gitaren die weggelopen lijken uit een Italiaanse spaghettiwestern. ‘Dancing Ghost’ wordt donkerder ingekleurd, door synthpatronen die refereren aan het stevigere EDM-werk van Front 242. Afsluiter ‘Black Void’ is een echte Slow Burner, met veel oog voor detail en opbouw. Op basis drie nummers is het moeilijk om een echte conclusie te trekken, maar wij zijn wel benieuwd naar een langspeler van YobKiss, én naar hoe Borchers deze viriele elektro-excursies naar het podium zal vertalen.